Բոլոր ժամանակներում և գրեթե բոլոր երկրներում կառավարությունը մշակել է անսովոր և, երբեմն, անհեթեթ միջոցներ պետական գանձարանը լցնելու համար։ Ահա, մի քանի օրինակ․
Հին Հռոմում գոյություն է ունեցել իրենց ազատությունը գնել ցանկացող ստրուկների հարկ։
Միջնադարում Եվրոպայում օճառը հաճախ դարձել է հարկման ենթակա։ Անգլիայում հարկի այդ տեսակը չի վերացել մինչև 1835 թվականը։
Նյու Յորքում հարկ են վերցնում պատրաստված ուտելիքի համար։ Այդպիսով, կտրված թխվածքաբլիթը մեկ անգամ հարկվում է՝ որպես ուտելիք, իսկ երկրորդ անգամ՝ արդեն որպես պատրաստված ուտելիք։
1885 թվականին Կանադայում ներդրել են հարկ «չինացիների համար», որը գանձվում էր երկիր ներգաղթող ներգաղթյալներից։ 1923 թվականին այն փոխարինվում է չինական ներգաղթի իրավական առումներով սահմանված սահմանափակումներով։
Չնայած դաշնային մակարդակի արգելքին՝ ԱՄՆ որոշ նահանգներում դեռևս գործում է հարկ մարիխուանայի համար։
1975 թվականին Անգլիայում սկսեցին հարկել բուրումնավետ նյութերը, որոնք հարկատուները փչում էին կեղծամների վրա հաճելի բույրի համար։ Բայց դա երկար չտևեց, մինչև որ կեղծամները դուրս եկան նորաձևությունից։
1712 թվականին Անգլիայում սկսեցին հարկման ենթարկել այդ ժամանակ նորաձև պատկերներով պաստառները։ Բայց դա երկար ժամանակ չլցրեց գանձարանը, քանի որ մարդիկ սկսեցին գնել սովորական պաստառներ, հետո՝ նկարել դրանց վրա պատկերներ։
Երբ Ֆրանսիայում սկսեցին հարկ վերցնել աղի համար (որն հայտնի է «Գաբել» անունով), շատ բնակիչներ այնքան վրդովվեցին, որ դա հանգեցրեց Ֆրանսիական Հեղափոխությանը։
Չիկագոյում բոլոր քաղցրավենիքները հարկվում են 6%-ով, եթե դրանց բաղադրությունում առկա չէ ալյուր։ Հակառակ դեպքում՝ 1%-ով։
Մինչև 2002 թվականը Գերմանիայում կաշառքը ենթարկվում էր հարկման։
2005 թվականին Թեննեսի նահանգում որոշում է կայացվել անանուն հարկ վճարել վաճառված յուրաքանչյուր թմրանյութի համար։
Կոնեկտիկուտում ինքներդ ձեզ համար տակդիր գնելու դեպքում հարկ չեք վճարում, բայց, եթե այն գնում եք փոքրիկի համար, բարի եղեք վճարել։
Կոլորադոյում հարկվում է սննդային փաթեթավորումը, որը անհրաժեշտություն չի հանդիսանում։ Դա նշանակում է, որ արագ սննդի ռեստորանում գնորդը պետք է հարկ վճարի փականի համար, ոչ թե պլաստիկ բաժակի։
Շվեդիայում պետք է հարկային ծառայությանը հայտնել նորածնի անունը՝ նրանց հավանությանը ստանալու համար։
Անգլիայում Հենրիխ I-ի կառավարման ժամանակ գործում էր «վախկոտության հարկ»։ Ըստ էության, դա օրինական միջոց էր պատերազմից «խուսափելու» համար՝ գանձարանին վճարելով համապատասխան գումարը։
