Հենց իսպանացիներն են Եվրոպա բերել այնպիսի ապրանքներ, ինչպիսիք են լոլիկը, կարտոֆիլը, ավոկադոն, ծխախոտը, կակաոն: Ինչպես նաև, Իսպանիան Եվրոպայի միակ երկիրն է, որտեղ բանան է աճում:
Շատ հայտնի նկարիչներ ծնունդով Իսպանիայից են, օրինակ` Պաբլո Պիկասսոն, Սալվադոր Դալին, Ժոան Միրոն, Դիեգո Վելասկեսը և Ֆրանցիսկո Գոյան, հանրահայտ ճարտարապետ քանդակագործ Անտոնիո Գաուդին, որը ևս ծնունդով Իսպանիայից է: Իսպանիան աշխարհին է նվիրել մեծ թվով արվեստի վարպետներ:
Հայտնի իսպանական պարային ժանր է ֆլամենկոն: Այն բնորոշվում է արագ շարժումներով և խճճված քայլերով: Բազմաթիվ զբոսաշրջիկների կարծիքով` ֆլամենկո պարը Իսպանիայի ոգին է: Իսկ ահա շատ իսպանացիներ այդպես չեն համարում: Յուրաքանչյուր իսպանական տարածաշրջանում այդ ոգին բացահայտվում է անկրկնելիորեն. արագոնացիների մոտ խոտեն է, բասկերի մոտ բոլերոն, կաստիլացիների մոտ` սեգիդելեն: Բայց հենց տաք Անդալուզիայում է առաջացել Իսպանիայի խորհրդանիշ համարվող արվեստը: Եթե անգամ դուք չեք հասկանում ոչ մի բառ, ապա կատարողների էմոցիաները անպայման հասկանալի կլինեն: Ուրախությունը, հուսահատությունը, ատելությունը, սերը` դրանք կարող են զգալ յուրաքանչյուր ոք:
Ֆլամենկոն Հարավային Իսպանիայի` Անդալուզիայի երգն ու պարն է: Իր ծագմամբ այդ երաժշտապարային ոճը պարտական է գնչուներին: XV դարում նրանք Արևելքից եկել են Իսպանիա և իրենց հետ բերել իրենց երաժշտությունը և պարը` բյուզանդական, արաբական և հրեական մոտիվներով: Ասում են, որ ֆլամենկոն դա ապրելակերպ է, էմոցիաների արտահայտում` ինչպես դրական, այնպես էլ բացասական: Ֆլամենկոյի էությունը երգն է: Սովորաբար ֆլամենկո երգում են սուր, կոշտ ձայնով տղամարդիկ: Այդ երգերում արտահայտվում են խորը, մութ մարդկային էմոցիաները` վիշտ ու տառապանք: Երգին անմիջապես շարունակում է ֆլամենկո պարը, որը արտահայտում է նույն էմոցիաները, ինչը որ երգի բառերն են: Կատարողի ոտքերը, ձեռքերը և ողջ մարմինը գտնվում են մշտական շարժման մեջ, բայց նա հիմնականում մնում է նույն վայրում: Ռիթմը ընդգծվում է յուրահատուկ շեշտադրումներով: Մեր օրերում ֆլամենկոն զգալիորեն լրացվում է անհաղթահարելի թեմաներով և պարերը վերածվում են թատերական ներկայացումների արհեստավարժ պարւհիների և կատարողների մասնակցությամբ: Բայց կրքի, խստության առումով հենց ֆլամենկոյի արվեստն են մոտ համարում ցլամարտին:
Երբեք մի հետաձգիր վաղվան այն, ինչը կարելի է անել այսօր: Հետաքրքիր ֆաստ է այն, որ իսպանացիների մոտ դա հակառակ բնույթն է կրում: Շատ հաճախ «երբ» հարցին կարող եք լսել հետևյալ պատասխանը «մանյանա», որն էլ նշանակում է վաղը: Դա նրանց մոտ կախարդական բառ է: Նրանք իրենց բոլորից շատ են սիրում:
XVI դարերում Իսպանիայում հայտնաբերվել է հինգլարային կիթառը, երբ ինչ-որ մեկը չորս լարային կիթառին ավելացրել է հինգերորդը: Այդ օրվանից հինգ լարային կիթառը համարվում է իսպանական:
Տասնութերորդ դարում Անդալուզիայում հայտնագործվում է վեց լարանի կիթառը և այդ պահից սկսվում է իր հաղթական երթը երկրներով և աշխարհամասերով: Եվ հենց այդպիսի վեց լարային ձևով էլ այն մինչև այժմ գոյություն ունի: Կիթառի երաժշտական հնարավորությունները այնքան մեծ են, որ այն դարձել է աշխարհում ամենասիրելի երաժշտական գործիքներից մեկը: Բայց հենց իսպանացիններն են կիթառի արվեստը հասցրել կատարելության:
Իսպանական տարօրինակ տոներից ամենահայտնին լոլիկներով ճակատամարտն է կամ տոմատինոն: 1945 թվականին իսպանական Բունոլ քաղաքում դիմակահանդեսի ժամանակ երկու ընկեր են վիճել: Բարկացած ժամանակ նրանք սկսել են իրար վրա նետել լոլիկներ: Ահա այդպես է ծնվել այդ տոնը:
Շարունակելի…